Op een zomer wilde Pablo iets nieuws doen, iets waarvan hij kon zeggen dat hij iets bijgeleerd had. Het leren van een taal kan soms wat vermoeiend zijn. Hij dacht eraan om vrijwilligerswerk te doen. Hij wou het liefst iets dat te maken heeft met kinderen. Toen hij jong was, gaf hij soms les aan kleuters. Vandaar dat hij aan kinderen gehecht is.
Toevallig kreeg hij een mail van een kennis. De kennis vroeg of hij vrij was om deel te nemen aan een project. Destijds was Richard al op zoek naar een studentenjob maar jammer genoeg lukte het niet. Zijn identiteitskaart was ondertussen verlopen en hij moest dringend een nieuwe aanvragen. Dit duurde lang. Uiteindelijk besloot hij om deel te nemen aan het aangeboden project. Hij vond de inhoud van het project interessant. In dit project moest hij verhalen in een vreemde taal voorlezen. Later veronderstelde een medewerker dat hij iets in het Italiaans kwam voorlezen. Hij besefte dat het mooi zou zijn.
Het was een samenwerking tussen de Zomer van Antwerpen en Marius. Pablo wou ervaring opdoen en hij wilde deze kans niet laten liggen. Voor de zomer begon hij onderzoek te doen om alle nodige materialen te verzamelen. Als iemand die graag met computers werkt, raadpleegde hij enkele sites. Hij wou een eenvoudig boek in het Italiaans. Het bleek dat het lang duurde om de bestelling te krijgen. Omdat het langer duurde, besloot hij kinderboeken in de bibliotheek te gaan halen. Hij wou ze graag in het Italiaans, maar het was lastig.
Na het vertalen van enkele kortverhalen, vertaalde hij sommige ervan in het Engels. Met plezier deed hij deze taak. Hij wilde de kinderen ontmoeten maar het was nog geen zomer. Al sneller dan verwacht was het zomer. Aan de stralende gezichten van de mensen die hij op straat tegenkwam, kon hij merken dat het zomer was. Antwerpen is een stad waar veel bourgondiërs wonen en daardoor keek hij er altijd naar uit. Restaurants vol mensen en toeristen op bussen, dit is opmerkelijk in elke zomer. Deze zomer was niet anders. Hij was benieuwd naar het begin van het project. Intussen kreeg hij bevestiging dat de activiteiten zouden plaatsvinden op de Sloepenweg, net als afgesproken.
Op de dag van dit programma, vertrok hij om 14u, alhoewel zijn stuk om 16u begon. Aan de ingang ontmoette hij een vriendelijke medewerkster. Ze was benieuwd om het Italiaans te horen. Ze was leerkracht geweest en ze zei dat er Italianen in haar klas zaten. Ze was blij dat Pablo de beslissing had genomen om deel te nemen aan dit project. Ze was ook verbaasd dat Pablo zich op korte tijd goed in het Nederlands kon uitdrukken. Ze was ongelooflijk onder de indruk dat het bij hem in België zou lukken. Zo’n aanmoediging vond hij nuttig.
Toen kwamen de kinderen met hun ouders eraan. Hun ouders waren ook benieuwd hoe de activiteiten in elkaar zaten. De medewerkster begon met de inleiding en later was het Pablo’s beurt. Hij begon vlot. Wanneer de medewerkster haar verhaal in het Nederlands voorlas, las hij ook het verhaal in het Italiaans of Engels voor. Pablo leerde de kinderen hoe de dagen en de maanden in het Italiaans of Engels worden genoemd. Natuurlijk waren sommige kinderen slimmer dan anderen. Dat zorgde voor wat spanning maar de meerderheid verstond de inhoud. Pablo was daar tevreden mee.
Zoals de klok thuis tikt, tikt ze nergens, maar de tijd ging snel en het einde was nabij. Het leren kennen van de kinderen vond hij aangenaam en leerrijk. Hij was dolgelukkig dat hij zijn kinderwens vervuld had. “Zo’n ervaring kan ik nooit vergeten” aldus hij. Hij gaf toe dat hij inderdaad iets nieuws bijgeleerd had.